Szanowni Państwo, w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w ramach naszego serwisu stosujemy pliki cookies. Korzystanie z witryny bez zmian ustawień
dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Jeśli nie wyrażają Państwo zgody, uprzejmie prosimy o dokonanie stosownych
zmian w ustawieniach przeglądarki internetowej.

28 Marzec 2024 r. | godzina 11:33
PL | EN

Zbiornik wodny na rzece Promnik

Zbiornik wodny na rzece Promnik

Festiwal akordeonistów

Festiwal akordeonistów

Historia

10 Listopad 2013 r. | godzina 17:41

 

Na prośbę biskupa poznańskiego Andrzeja Łaskarzego Gosławskiego (Łaskarego Gosławickiego) król Władysław Jagiełło 6 sierpnia 1418 roku wystawił w Łęczycy przywilej zezwalający na założenie miasta na obszarze wsi Korciczew. Od imienia biskupa miasto otrzymało nazwę Łaskarzew. 
     W momencie uzyskania praw miejskich, miasto leżało na terenie pow. radomskiego w diecezji krakowskiej i dopiero w 1420 r. biskup przeniósł je na drugą stronę rzeki Promnik w granice diecezji poznańskiej. Przywilej lokacyjny przeniósł miasto wieczyście z prawa polskiego na niemieckie zwane magdeburskim. Dokument lokacyjny mówi również o sprawach gospodarczych. Dla zapewnienia miastu prawidłowego rozwoju zezwalał na organizowanie w roku jednego jarmarku oraz w każdą sobotę targu. Dzień jarmarku nie został określony, zaznaczono jednak, że jarmark w Łaskarzewie powinien być urządzony w takim terminie, aby sąsiednie miasta królewskie nie poniosły z tego tytułu żadnego uszczerbku. Przywilej lokacyjny potwierdzony został w całości w 1786 r. przez króla Stanisława Augusta. 
      W 1514 r. biskup poznański Jan Lubrański, chcąc powiększyć miasto, zezwolił mieszczanom na wykarczowanie części lasów niedaleko wsi Pilczyn i na tym terenie lokował Nowy Łaskarzew, a jego mieszkańców uwolnił od "wszelkich czynszów, opłat i danin na lat dwanaście" oraz rozciągnął na nich wszystkich przywileje i dochody, jakie mieli mieszkańcy Starego Łaskarzewa. 
         W 1564 r. biskup poznański Adam Konarski nadał miastu przywilej, na mocy którego ustanowiony został w Łaskarzewie cech szewców. 
W Łaskarzewie istniał także szpital dla ubogich, wybudowany w końcu XV wieku. W 1683 r. magistrat miasta Łaskarzewa sprzedał go, a nowy szpital został wybudowany przez ówczesnego dzierżawcę dóbr łaskarzewskich, Łukasza Opalińskiego, marszałka nadwornego koronnego. 
  Na początku XVI w. miasto uzyskało od biskupa Andrzeja Szołdrskiego przywilej na drugi jarmark, tj. na dzień św. Andrzeja. Rozwijające się w mieście handel i rzemiosło największy rozkwit osiągnęły w II połowie XVI wieku i w połowie XVII w. Wyroby miejscowych rzemieślników zaspokajały potrzeby nie tylko miasta, ale także ludności z okolicznych wsi. Bardzo dobrze rozwijało się browarnictwo i gorzelnictwo. Już w II połowie XVI w. spośród miast pow. stężyckiego Łaskarzew miał największe dochody ze sprzedaży trunków. Z innych gałęzi przemysłu na uwagę zasługują młynarstwo i bartnictwo. Znaczną rolę odgrywał też w Łaskarzewie handel. Zarówno na targach, jak i na jarmarkach przedmiotem handlu były artykuły wyrobu miejscowego rzemiosła i rękodzieła. Na targach zaopatrywała się miejscowa i okoliczna ludność, na jarmarki przybywali także kupcy z innych miast, aby nabyć potrzebne artykuły. 
W XVII wieku w Łaskarzewie znajdowały się dwa młyny, przy czym nazwisko właściciela pierwszego młyna nie jest znane, a drugi stanowił własność Wawrzyńca Miszka, który w 1643 r. uzyskał przywilej na jego wystawienie od biskupa Andrzeja Szołdrskiego. Jednakże w 1710 r. był już tylko jeden młyn - Piotra Kozłowskiego, ale później i o nim nie znajdujemy wiadomości. 
      W II połowie XVIII w. na rynku wzniesiony został z drzewa ratusz miejski; w 1761 r. kosztem społeczeństwa i miasta postawiono "14 kramic". 
      Szkoła - przypuszczalnie elementarna - została zbudowana w 1629 r. 
      W XIX w. w Łaskarzewie istniały dwie szkoły: elementarna rzemieślnicza i niedzielna. 
      Za udział w powstaniu styczniowym odebrano Łaskarzewowi prawa miejskie, które ponownie odzyskał dopiero w okresie drugiej Rzeczypospolitej. Chlubną kartę w historii najnowszej zapisał Łaskarzew w dniach 15-17 września 1939 r. organizując obronę przed hitlerowskim najeźdźcą, co okupiono niemal całkowitym spaleniem miasta i licznymi ofiarami. W 1997 społeczeństwo miasta uczciło pamięć obrońców wystawiając pomnik w miejscu śmierci komendanta obrony podporucznika Tomasza Jabłkowskiego.

 

 

Łaskarzew prawa miejskie otrzymał z rąk króla Władysława Jagiełły w 1418, na prośbę biskupa poznańskiego Andrzeja Łaskarza z Gosławic. Od nazwiska biskupa miasto przyjęło swoją nazwę. Było ośrodkiem dóbr kapituły poznańskiej. Przywilej lokacyjny został potwierdzony w całości przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1786. W drugiej połowie XVIII wieku został wzniesiony z drewna ratusz miejski.

Od 1795 Łaskarzew znalazł się w zaborze austriackim, w 1797 dobra Łaskarzew zostały przejęte przez rząd i w 1809 sprzedane Błeszczyńskim. W późniejszym czasie Łaskarzew był własnością Rusockich. Od 1809 wchodził w skład Księstwa Warszawskiego, od 1815 – Królestwa Polskiego.

Miasto utraciło prawa miejskie w 1870 za udział w powstaniu styczniowym. W 1877 Łaskarzew otrzymał połączenie kolejowe.

Linki Urzędowe

Moja mapa

Skontaktuj się z nami



Szybkie linki

Newsletter

Banery